Ένα παράφωνο ρέκβιεμ

Όπως ξέρουν και οι πέτρες, πριν μερικές μέρες απεβίωσε ο Μιχάλης, σχετικά νέος άνθρωπος και δη σπουδαίος καλλιτέχνης. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την υστεροφημία ως ίσως τον μοναδικό σίγουρο τρόπο να ζήσεις μετά θάνατον και εν γένει είχαν ένα δίκιο. Είναι όμως υστεροφημία (ή μεταθανάτια ζωή) τούτο το παγκόσμιο πανηγύρι που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες μέρες;

Από που να ξεκινήσω...απ'τα εύκολα. Δεν έχουν ούτε ίχνος τσίπας πάνω τους, τα λυσσασμένα ανθρωπόμορφα όρνια που αυτοαποκαλούνται "δημοσιογράφοι". Ελάχιστες ώρες μετά την ανακοίνωση του θανάτου του πλυμμηρίσαμε από τα αναμνηστικά, εν είδη ρέκβιεμ, ρεπορτάζ γεμάτα από μελιστάλαχτα λόγια, γλυκανάλατες αναπολήσεις της εφηβικής ηλικίας, την (ετεροχρονισμένη) αναγνώριση ενός σπουδαίου ταλέντου και φυσικά άπειρες επαναλήψεις τραγουδιών και βίντεο κλιπ του. Πλυμμηρίσαμε από τις θεωρίες συνομωσίας και τα πυκνά νέφη μυστηρίου γύρω από τα αίτια του θανάτου του Μιχάλη τα οποία αποκαλύπτουν "κατά αποκλειστικότητα" οι γύπες της κοσμικής δημοσιογραφίας. Ούτε θέλω να ξέρω που και πως τα βρίσκουν (ή τα εφευρίσκουν) αλλά μου προκαλεί ΑΗΔΙΑ! Αλλαζονικοί, ανέραστοι, λυσσασμένοι, πτωματοφάγοι δημοσιογράφοι πότε θα πέσει ο ουρανός να σας πλακώσει;

Βέβαια η υστεροφημία στα χρόνια του καπιταλισμού έχει και μια άλλη όψη: ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ. Τώρα θα μου πείτε υπάρχει και άλλη όψη του καπιταλισμού; Όντως μόνο αυτή υπάρχει. Μικρομάγαζα, μεγαλομάζα, ιντερνετομάγαζα θησαυρίζουν από τις πωλήσεις των δίσκων και των αξεσουάρ. Βέβαια και τι φταίνε αυτοί που όλοι σπεύδουν τώρα να αγοράσουν ότι δεν αγοράσαν τις δεκαετίες του 80 και του 90; Ε ντάξει, τουλάχιστον κρατήστε ένα χαμηλό προφίλ ρε αλήτες! Γέμισε το ιντερνετ διαφημίσεις για CD, μπλούζες, τις μίξες του Μιχάλη σε βαζάκι κ.ο.κ. Άλλοι σιχαμένοι κι εσείς...

Κι άντε τους δημοσιογράφους τους έχουμε συνηθίσει. Ή μήπως τι θρύλος της μουσικής θα ταν ο Μιχάλης αν ο θάνατός του δεν περιτριγυριζόταν από την ανάλογη παραφιλολογία; Κι άντε όλους τους κερδοσκόπους κι αυτούς τους έχουμε συνηθίσει, σημεία των καιρών μας άλλωστε. Κακές συνήθειες βέβαια οι προαναφερθείσες αλλά άστες να παν στο διάολο για λίγο. Αυτό που δε μπορώ να χωνέψω με τίποτα (μα με τίποτα όμως) είναι αυτό που μπορώ να ονομάσω μόνο ως...ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Μυριάδες κόσμου κλαίνε και οδύρονται, θρηνούν γοερά και ξεσπούν σε λυγμούς μαζικά για το χαμό του Βασιλιά Μιχάλη. Ο θάνατος είναι το θλιβερότερο γεγονός γι' αυτούς που μένουν. Είναι αναντικατάστατη η παρουσία ενός ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου. Πως γίνεται όμως να θλίβεται κάποιος σε τέτοιο βαθμό για τον θάνατο κάποιου που το περισσότερο που τον ήξερε ήταν στην καλύτερη περίπτωση τα 10 μέτρα που απέχει η σκηνή από το κοινό, στη χειρότερη δε περίπτωση ένα βιντεοκλιπ στην τηλεόραση πριν 5 χρόνια; Δεν είναι υποκρισία ένας τόσο αβάσταχτος θρήνος για κάποιον ουσιαστικά άγνωστό σου; Δε μιλάω φυσικά για οικογένεια, φίλους και οικείο περιβάλλον. Για καθένα μας κατανοητή η συμπόνοια για το θάνατο του, κατανοητή και μια κάποια νοσταλγία γι' αυτούς που η μουσική του όντως εντυπώθηκε στα παιδικά/εφηβικά/νεανικά τους χρόνια αλλά θρήνος; ΘΡΗΝΟΣ; Μα θρήνος ρε παιδιά; Άκουσα άνθρωπο γεννημένο στη χαραυγή της δεκαετίας του '90 να λέει ότι ο Μιχάλης ήταν ο πρώτος της έρωτας. Ε όχι ρε συ, κάτσε λίγο, όταν ήσουν 10 ο Μιχάλης είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης! Ε όχι! Ούτε καν είχες ασχοληθεί με τον τύπο πέρα από 15 φορές που έχεις ακούσει την Βασίλω Τζιν και τον Λείο Εγκληματία. Αν δεν είναι αυτό ασυνείδητη υποκρισία τότε τι είναι;

Μήπως τελικά πρόκειται για προ-κατ θλίψη και υστερία; Πρόκειται για έλλειψη συνείδησης ή/και ψυχολογία της μάζας; Μήπως, μήπως λέω εγώ, να θυμηθούμε πόσοι πεθαίνουν άδικα καθημερινά; Ή μήπως αυτοί δεν αξίζουν την θλίψη μας; Ή μήπως η ζωή τους άξιζε λιγότερο; Τελικά δεν είναι μόνο η κατανομή του πλούτου άνιση στον σύγχρονο κόσμο αλλά και η κατανομή εκτίμησης και αγάπης. Μάλιστα η κατανομή εκτίμησης και αγάπης είναι ανάλογη της κατανομής του πλούτου. Μήπως να σοβαρευτούμε, να μετρηθούμε, να ανασκουμπωθούμε, να ανοίξουμε τα μάτια μας, να πάρουμε μια βαθειά ανάσα και να αναθεωρήσουμε τον χαρακτήρα μας και τη συμπεριφορά μας; Να αναθεωρήσουμε το τι βλέπουμε πάνω σ'αυτή τη μεγάλη αιωρούμενη μπλε σφαίρα; Ε; Τι λέτε;

Κι εσύ Μιχάλη ελπίζω να έχεις βρει την ειρήνη σου γιατί εδώ πέρα κάτι δεν πάει καλά. Άντε ζωή σε λόγου μας...