Η Μουσική Σκοτώνει την Πειρατία

"Hey Bobby Marley, sing something good to me, this world go crazy, it' s an emergency..." λέει ο Manu Chao... Κατ'αρχήν καλησπέρα σας, μετά από πολύ καιρό! "Ιλιγγιώδες πρόστιμο καλείται να πληρώσει Αμερικανίδα για 24 πειρατικά τραγούδια". Παιδιία το πρόστιμο είναι 80.000 ευρώ το τραγούδι, για κάθε τραγούδι από τα 24 που κατέβασε από το Internet...Σύνολο 1,92 εκατομμύρια δολλάρια! Έπαθα μεγάλη πλάκα με την είδηση και θα θελα να είναι ένα θέμα που θα συζητηθεί. Εν έτει 2009 είμαστε μάρτυρες ενός απαράδεκτου κοινωνικού φαινομένου που προσωπικά με θλίβει τρομερά! Η εμπορευματοποίηση της μουσικής και γενικότερα της τέχνης... Από αρχαιοτάτων χρόνων η ανθρωπότητα έβρισκε ένα όμορφο και φιλικό καταφύγιο, ώστε να ξεφύγει από την καθημερινότητα και τη θλίψη. Να ξεχάσει τα προβλήματα, τις αδικίες, τις διαφορές και ό,τι κατάτρωγε τη ζωή του εκάστοτε ατόμου... Την μουσική! Ήταν πάντοτε η μουσική ένα εγκεφαλικό δημιούργημα που απευθυνόταν από απλούς ανθρώπους, για απλούς ανθρώπους και γεφύρωνε αποστάσεις και μακρινές σχέσεις μεταξύ λαών, οι οποίοι μπορεί να 'χαν φιλικές ή εχθρικές τάσεις μεταξύ τους... Όπως και να χει, ήταν κάτι κοινό... Κάτι που όλοι οι άνθρωποι, από τη φύση τους, το 'χαν ανάγκη και το οποίο γαληνίαζε ψυχές και γεννούσε φιλίες μέσα από ανεξήγητες έχθρες...

Φταίει η αμεσότητα της μουσικής γι' αυτήν της την ιδιότητα, διότι για λόγους χημείας στον ανθρώπινο εγκέφαλο και ίσως ανεξήγητους τρόπους δράσης σε αυτόν, έριχνε στον γκρεμό κάθε διαφορά και έφερνε όλη την ανθρωπότητα σε ένα αλληλέγγυο "καρουζέλ" στο οποίο οι διαφορές δεν είχαν τον πρώτο λόγο. (Υπάρχουν κα αντιπαραδείγματα, βλέπε εμβατήρια, εθνικά, κάθε είδους...) Ακόμα και αυτήν την αγνότατη και πανέμορφη κληρονομιά, προσπαθούμε σήμερα να την αλλωτριώσουμε... Συγγνώμη ρε σεις, δισκογραφικές μου αγαπημένες εταιρείες... Ποιός σας έδωσε το Γ*****ΝΟ δικαίωμα να έχετε το θράσος να προτείνετε συμβόλαια στον εκάστοτε μουσικό που θέλει να βγάλει το ψωμί του, αντί να ασπάζεστε δίχως λογοκρισία το δικαίωμα του καθενός να πει μέσα από τη μουσική αυτό που θέλει; (Έμεις ο λαός είναι η απάντηση...οι αποχαυνωμένοι!) Συγγνώμη ρε σεις μουσικοί, ποιός σας είπε ότι η τέχνη είναι εξ' αρχής, επάγγελμα; Ε; (Κυρίως για σήμερα μιλώ, όπου για να βγει κάποιος και να κάνει δίσκο με οτιδήποτε έχει 5 νότες και ακούγεται στο αυτί σωστά, πρέπει να στήσει κωλί...)

Ξεκινώ από τους μουσικούς... Κάτσε ρε φίλε... Επειδή εσύ έχεις φραγκάκια και έχεις την δυνατότητα να κυκλοφορήσεις μια χιλιοακουσμένη παπαριά, εγώ είμαι υποχρεωμένος να την ακούω στα ραδιόφωνα 24 ώρες το 24ωρό; Αλλά δεν φταις εσύ πάλι!!! Ούτε εγώ φταίω, γιατί δεν θέλω να σ' ακούσω, αλλά σ'ακούω! Φταίει η εμπορευματοποίηση!!! Φταίει το γεγονός ότι πλέον αυτό είναι επάγγλεμα, όπως έχει καταντήσει. Κι επειδή εσύ έχεις τον φάδερ να σου σκάει τα μάνυ να βγάλεις δίσκο, (ή όπου στο διάολο τα βρήκες), η δισκογραφική σου έχει υποχρέωση να μας πλύνει με SKIP τα κεφαλάκια και να μάθουμε το τραγουδάκι σου απ' όξω... Κι όταν κανα δυο καϋμένοι έχουν κάποιες ωραίες και πρωτότυπες ιδέες, πρέπει, να περάσουν τα χίλια μύρια δεινά για να το κυκλοφορίσουν, δίνοντας το αίμα τους, σχεδόν πραγματικά. (Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, μιλώ στατιστικά, και όχι αντικειμενικά και όποιος έχει αντίθετη άποψη, να το συζτηησουμε...)

Επιστρέφοντας στην αρχική ιδέα του ποσταρίσματος, θέλω να πω τα εξής: Η αισχροκέρδεια των δισκογραφικών έχει φτάσει στο απροχώρητο. Θέλω, και πιστεύω πως το ίδιο θέλει το μεγαλύτερο ποσοστό των μουσικών που ΑΓΑΠΑΝ αυτό που κάνουν κι έχουν να προσφέρουν κάτι καινούριο στην ήδη ευνουχισμένη μουσική σκηνή, να ακούω οτιδήποτε κυκλοφορεί, χωρίς καμία επιβάρυνση, οικονομική, ηθική η όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί... Η μουσική είναι για να ενώνει και όχι για να διαχωρίζει... Βάλανε στην τύπισσα να πλερώσει τα μαλλιοκέφαλά της επειδή ήθελε να ακούσει κάποια τραγούδια... Τα οποία παίζει να τα χει ακούσει χίλιες φορές στο ραδιόφωνο!!!! Δηλαδή ποιά είναι η διαφορά ρε σεις;;; Αν είναι να τα κάνουμε όλα μα όλα συνδρομητικά, να πληρώνουμε για να ακούμε ραδιόφωνο στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο, να πληρώνουμε, όταν σε ένα live επανεκτελούμε ένα τραγούδι που μας αρέσει, να πληρώνουμε όταν αφιερώνουμε στον ερωτικό μας σύντροφο ένα αγαπημένο τραγούδι σε μια κασσέτα (σε παρακαλώ, είναι πειρατικό κι αυτό, με αυτήν τη λογική!) να πληρώνουμε για τα πάντα δηλαδή...

Ρε γελοίοι, ρε τιποτένιοι, τελευταίοι, όλοι εσείς που βγάζετε τέτοιους κανόνες και νόμους, πότε θα καταλάβετε ότι μερικά πράγματα στη ζωή δεν έχουν ούτε τιμή ούτε "πνευματικά δικαιώματα"; Είναι δημιουργήματα από το λαό, για το λαό... Αλλά μου φαίνεται τελικά ότι μιλάω σε έναν τοίχο... Όπως και με τα περισσότερα θέματα που αφορούν τις αξίες, τα ήθη και τα έθιμα σήμερα... Σας χαιρετώ!

Υ.Γ. Η Παραπάνω σκέψη (διότι για σκέψης πρόκειται), μπορεί να επεκταθέι σε όλες τις τέχνες και ότι ακόμα υπάρχει που να δίνει ένα παραπάνω, μη εκφυλισμένο νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη...